Hayatımızdan Birand Geçti

Mehmet Ali Birand’ın ölümüyle dün bir kez daha anladım ki, ölüm insanı eksik bırakan bir şey. Hiç ölmeyecek gibi her gün gördüğümüz insanların ölümü, tanımasakta bir burukluk yaratıyor.

 Benim de herkes gibi kendisine kızdığım, zaman zaman hükümete göre haber yaptığını düşündüğüm oldu ama ne olursa olsun, yıllardır televizyonda ana haber saatinde gördüğümüz adamdı. Mimikleriyle, gaflarıyla, sempatikliğiyle herkesi güldürdüğü anlar oldu. Konuşmasıyla, en kötü haberleri bile verirken pozitif yönünü kaybetmeyerek haberleri izlenebilir kılmayı başardı. Saatleri ve kravatlarıyla, aksesuarın ve şıklığın erkek için de önemli olduğunu gösterdi. Her zaman oğlundan ve karısından bahsederek, iyi bir aile babası örneği oldu. Kansere karşı direnişi karşı duruşu bile, bir çok kanser hastasına ümit verdi.

Benim gibi 80 lerde çocuk olanlar, 32. Gün’ü izleyerek, tartışma programlarını anlamaya çalıştı. Program içinde yayınlanan belgeselleri izleyerek Türkiyeyi değil, dünyayı öğrendi. Sadece bizi değil, annelerimizi babalarımızı kaliteli siyasi belgeselle tanıştıran adam oldu. Gençliğimizde ise, artık her şeyi az çok anlayabiliyorduk ve bu programı sonuna kadar izlemek için uykusuz kaldık. Uykusuz kalmaya değer bulduk çünkü. Mithat Bereket, Can Dündar, Cüneyt Özdemir gibi çok önemli isimler bu programda yetişti. Yetiştirdiği insanlara, “hepinizden çok şey öğrendim” diyecek kadar tevazu sahibi bir insandı.

Hepsi bir tarafa, Türk basınını yaptığı röportajlarla, haberlerle dünyaya tanıttı. Türkiye’de habercilik anlamında bir çığır açtı. Dünya da neler olup bittiğini de bize gösterdi.

Daha iki gün önce, kanlı canlı, bitmeyen enerjisiyle karşımızdaydı bu adam. Arkasından “şöyle insandı böyle insandı” diyerek konuşanları, hele küfredenleri anlamak mümkün değil. Kimse sevmek zorunda değil ama bir ölünün arkasından konuşacak kadar bayağılaşmamak zorunda. Sevenlerine saygı duymak zorunda. Bu kadar insanlıktan çıkmamak zorunda. Seversin sevmezsin ayrı konu ama Mehmet Ali Birand’ın hepimizin üzerinde öyle veya böyle hakkı var. Hepimizin hayatından bir şekilde geçmişliği var.

Eski oda arkadaşı Özhan Canaydın’a kavuştu. Sarı kırmızı ışıklar içinde uyusun.